کتاب این تویی که هستی

ناصحم گفت که جز غم چه هنر دارد عشق؟

برو  ای  خواجه  عاقل  هنری  بهتر  از  این؟

 

      اراک بود و غلغله آدم ها در این شهر بدون سر و ته و زندگی عادی در شهری که می رود تا کلانشهر شود، همه داشتند کارشان را می کردند، بعضی ها دانشگاهشان را می رفتند، بعضی مدرسه شان.

یکی عکست را در ساختمان زهوار در رفته نمازخانه دانشگاه آزاد اراک دید و دلش رفت؛ یکی در ساختمان اتحادیه انجمن اسلامی دانش آموزان؛ یکی هم در قطعه شصت و پنجی ها در مزار شهدای اراک دید و دل باخت.

      حالا جمعی به دنبالت آمدند تا بفهمند پشت آن نگاه عمیقت که داری مهربانانه نگاه می کنی چه چیزی قایم کرده ای.

      

      از خانه حاج حمید طیبی در اراک تا منزل دکتر سعید محمد دوست در تهران. حتی تا شهرکرد و خانه ی معلمی دلسوز به نام علمدار عسکری. هرجا که نامی از توشنیدند رفتند.

 

      آن وقت بود که نسل سومی ها را مهمان خودت کردی و برایت در دانشگاه مراسم گرفتند. عکست را هم بزرگ زدند سر در دانشگاه و زیرش نوشتند (چه کسی مرا می شناسند؟)

           می بینی؟ کار بجایی رسیده تو را که حاضر و ناظری باید به این آدمکها معرفی کنیم. همه آمده بودند. از حاج اسماعیل نادری بگیر که  پایش را کنار تو جا گذاشت تا پدر و مادرت که باورشان نمی شد بعد از بیست و چهار سال برایت مراسمی گرفته شود.

        هنوز ده ها نفر هر پنجشنبه می آیند تا قطعه شصت و پنجی ها، با تو حرف می زنند، هر چه می خواهند می گیریند و می روند.

       همین نوشته هایی که برایت آماده کردیم، ذره ای از وسعت زندگی ات نیست. این را وقتی فهمیدیم که موقع پرینت کردن زندگی  ات، پرینترمان سوخت.

       بغضمان هنوز نترکیده تا وقتی بیایی و دستهای خیلی های دیگر را هم بگیری.

 

      تویی که مانده ای و زمان ما را با خود برده است. دعا کن برگردیم!

 

گروه فرهنگی روایت امین